Het denken als probleem

Is ons denken het probleem?
'Het denken een afwijking,' beweert A. Oldegberts (https://www.zelfkennis.info/boek).

Het denken is geen afwijking maar kan wel tot een afwijking zijn.
Dat het denken het probleem is, algemeen gesproken, ben ik het mee eens!  

Zoals de Boeddha al in al zijn eenvoud, samenvatte: 'Vermijd het kwade. Doe het goede. Zuiver de geest.'

Een opstandige geest doet ons lijden. Een geest die overal tegen is. Overal het kwade ziet. Et cetera.
Ik kende iemand die opvallend opeens iedereen als gek begon te verklaren. Normaal doen we dat allemaal: wel eens beweren dat iermand gek is, niet goed bij zijn/haar hoofd. Maar deze dame die ik kende van mijn werk deed het opeens opvallend veel! Uiteindelijk moest ze zelf hulp zoeken!

Sommige mensen willen nooit het achterste van hun tong laten zien, geven geen kritiek. Daar geloof ik beslist niet in. Alleen als je overloopt van liefde. Maar zeggen dat je liefde bent, doet de liefde nog niet in jou meteen vervolmaken, lijkt mij.

Denken en emoties hebben, vertelt iets over ons menszijn, hier op aarde.
Liefde ervaren, doet ons beseffen dat we goddelijk zijn.
Jezus was in mijn ogen een Godmens. Met andere woorden: hij kende een oneindige liefde voor zijn medemens maar kon ook kritisch zijn: 'Addergebroed...' (Mattheus 12:34.)
Als onze emoties geen orde kennen, kunnen we ziek worden. Vaak probeert het denken orde te brengen, zoals binnen de geestelijke hulpverlening het geval is. Maar de ware orde komt in ons emotionele leven door de hemelse liefde!
Ook de Boeddha leerde dat, door te verkondigen: Haat verdwijnt nimmer door haat maar enkel door liefde. En dat is een universeel gegeven.

Vaak zijn mensen ziek geestelijk door hun haat, die ze maar niet weten los te laten.

Volg hier de discussie:

https://zelfkennisforum.nl/index.php/topic,188.msg320.html#new